Tünel Bölüm 72
Bu olmamış…
“Bana benziyor.”
“Hayır, bana benziyor.”
“Babası dururken büyük dayıya benzemez Aslan.”
“Ama bana benziyor Emre. Bak şu burundaki asalete… Aynı ben.”
“Asil olan benim burnum. Seninki patatesi andırıyor.”
“Hadi oradan, kıskançlığından çatlıyorsun. Tamamen bana çekti bu oğlan. Genler kuvvetli tabii.”
Kocaman bir bardaktaki sütü bitirmeye çalışan Mira onlara pek de yüz veriyor sayılmazdı.
“Lütfen kocana bir şey söyle Mira. Gözün gördüğünü inkâr etmek boşa.”
Pipetle son yudumu da çeken kız, bardağı kenara koydu.
“O bir kız.”
Kendisine dehşetle bakan iki adam çok komikti.
“Hayır!”
“Üzgünüm. O bir kız.”
Aslan kaşları çatık, dikkatle bacakların arasına baktı…
“Kızım sen kafayı mı yedin? Bu kocaman şey boru mu?”
“Mira hayatım, üzgünüm ama dayınla aynı fikirde olmak zorundayım.”
Adamlar birbirlerine bakıp başlarıyla onay verdiler. Evet, bacakların arasındaki şey konusunda hemfikirdiler.
Mira yerinden kalkıp, Emre’nin yanına gitti. Yanağına bir öpücük bırakıp kulağına fısıldadı.
“O göbek kordonu aşkım.”
Emre’nin yüzüne yerleşen aptal gülümseme muhteşemdi… Elini karısının karnında gezdirip “Kızımız mı olacak sence?” dediğinde çoktan eriyip bitmişti.
Cinsiyeti hala belli değildi. Bunu haftaya öğreneceklerdi. Ama hangisi olursa olsun, muhteşem olacaktı.
“Ve haklısın, bence de dayıma değil, kesinlikle sana benziyor.”
Aslan’ın yüzündeki hayal kırıklığı görülmeye değerdi.
”Emre’ye benzeyen bir kız mı?” Fotoğrafı yeniden aldı eline.
“Bence bu olmamış. Bunu bir daha yapın siz.”