Tünel Bölüm 69

Alper bir kahkaha attı.

“Ne?”

“Emre Mira ile Facebook’ta arkadaş olmuş.”

Koltukta kaydı kocasının kucağına Berna. “Bakayım?”

Emre’nin koyduğu son fotoğraf açıktı ekranda. Birbirlerine gülümsüyorlardı.

“Ellerindeki ne? Patlamış mısır mı?”

Hah! Şimdi aşerirdi dobişi.

“Aa yüzük mü o parmaklarındaki?”

İyice tırmandı Alper’in kucağına. “Valla yüzük. Ama gümüş bu? Şey gibi…”

Yaklaştırdı Alper ekranı kendine. “Ney gibi?”

Sırıttı. “Şey gibiymiş gerçekten.”

“Söz yüzüğü takmış bunlar ya!”

Alper kahkahalar atarken Berna sırıtıyordu.

“Oğlum kaçırıyorum seni elimden. Ben ne eğlenirdim oysa seninle! Tüh ulan, bendeki de şansa bak!”

“İlişki durumlarına ne yazacaklar çok merak ediyorum.”

Sırıttı adam. “Karışık tanımlamasına onlardan daha fazla uyacak bir ilişki bilmiyorum ben.”

Karısına baktı. Berna’nın kaşları çatılmış, dikkati fotoğrafa yoğunlaşmıştı.

“Alper.”

“Efendim aşkım.”

“Emre bana hiç böyle bakmadı.”

Bir anda bütün kaslarının gerilmesine engel olamadı adam. Nefesini tutup sustu.

Döndü kahve gözler kendisine. ”Sen baktın.”

Rahatlamalıydı. Rahat olmalıydı. Bu duyduğunda bir şey yoktu.

“Yani o bana sevecen bakardı, sen sahip.”

Sevecen? Hayır, Berna’ya sevecen bakamazdı, ateşler içinde bakardı. Yanardı, yakardı, Tutuşur tutuştururdu.

Elindeki telefonu yere attı, Berna’yı koltuğa yatırıp üzerine uzandı. Karnına denk gelen yer dışında her hücresini kadına bastırdı.

“Berna, sana kimse benim baktığım gibi bakamaz. Bakarsa öldürürüm.”

Taptığı dudaklar kendisine yaklaşırken Berna’nın bakışı bulandı… “Sadece seni…”

“Sadece seni…”