[Piç Alp] Bazı şeyler yapılmak zorundadır. Böyle anların sonunda, insanın kendisiyle yeniden barışıp barışamayacağının cevabını kimse bilemez. Süreyya da bilmiyordu ve kızının hayatla olan tek bağının her an vazgeçebilirmişçesine tedirginlik uyandıran nefes sesi olması onu kahrediyordu. Odaya döndüğünde büyülenmiş gibi Naz’a kilitlenmişti gözleri. Kalbinin diğer yarısının yadigârı. Bebeği. Kıymetlisi. Elinden kayıp giden can parçası. O …
[Yetersiz] Değişim öyle kendiliğinden olur ki öncesi artık belleğimizde kendisine yer bulamaz. O an Alp’e ‘ikizler’ dense ‘Onlar kim?’ değil, ‘O ne?’ derdi. Naz’dı artık tüm soruların cevabı. Oradaydı. Kabloların, göstergelerin arasında. Sağına soluna flasterler yapıştırılmış… Orasından burasından kablolar çıkarılmış… İncitilmiş… Kırılmış… Ama kimse gözlerine dokunamamış. Rengi solmuş teninde parlayan nadide bir mücevher gibi… Gri-mavi. …
[Refakatçi] “Bebeğim, böyle bir riskin olduğunu hepimiz biliyorduk. Bir kumar oynadın, olmadı. Ne yapalım? Bununla yaşamayı öğreniriz biz de.” Bir ışık. O güzel gözlerinde tek bir ışık görse Süreyya huzur bulacak, kuzusuyla birlikte savaşa hazır olacaktı. Ama yoktu. Ameliyattan sonra Naz hiç varlık göstermemekte inat ediyor, babasını da kahrediyordu. “Sen çok yürekli bir çocuksun yavrucuğum. …
[Annenin haberi] Kuklalarla yaşam kolaydır. Gel dersin gelirler, git dersin giderler. Reha da bu rahatlığı yaşıyordu bir süredir. Hastaneden çıkmak, arabaya binmek, otele dönmek için Alp’i yürüyeceği yöne çevirmek yeterli olmuştu. Adam bakmıyor, görmüyor, duymuyordu. Reha da onun üzerine gitmiyordu. Yolda birkaç kez konuşmayı denemiş, sözleri duvara çarpıp geri döndüğünde vazgeçmişti. Yaşadıkları kolay değildi. Reha …
[Dördüncü kat] Herkes bir şeylerin peşinde yaşamını sürdürüyordu. Para, seks, aşk, güç, şöhret… Mutlu olanlar vardı, bedbaht olanlar… Boş vermişler… Vazgeçmişler… Ama hepsi de kimi kapıların ardındaki gerçek duygunun acı ve korku olduğunu bilirdi. Atam Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi o kapılardan biriydi. İçeri girenler… çıkanlar… Elinde dosyalarla sağa sola koşanlar… Çiçekçiler… Börekçiler… Ve park yerinde …
[Nakış] “Birkaç milim yukarı gelse gözüne saplanacakmış.” “Bir şeyi yok yani.” Pislik herif. Oğlunun gözü çıksa göbek atardı mutluluktan. Ama Alp’in bir anlık refleksi, gözünü kurtarmıştı. “Alkolden nasıl uyuştuysa artık, acı bile hissetmiyor.” O alkolden değildi. Yaşadıklarından dolayı hala şoktaydı Alp ama bunu bu adama söyleyecek değildi. Panterini de alıp gitse Reha rahat rahat Alp …
[Hiç] Kulübü yerinden zıplatan yüksek müzikten kaçılacak en iyi nokta, hem pisti gören hem de mucizevi şekilde hoparlörlerin yaydığı sesin dışında kalmayı başaran bar sandalyeleriydi. Arkalarını piste dönmüş iki adamın önlerindeki viski bardağına 3 buz atılmış, duble elma suyu doldurulmuştu. Dışarıdan görüntü, çok hızlı içiciler oldukları yolundaydı. Onlar için ise bu görüntü, bu dünyada var …
[Örümcek] “Cennette kavga başlamış.” “Kimin cennetiyse hayırlı olsun.” Reha bu kez işin ucunu bırakmayacaktı ama. Alp’in üç gündür bu içe kapanıklığı yetmişti. “Senin Japon balığınınki.” Sadece gözdeki o ufak seğirme ele verdi Alp’in tepkisini, sonra aynı aldırmazlıkla elindeki dergiye bakmaya devam etti. “Ona da hayırlı olsun.” Demek ne olduğunu öğrenmek istemiyordu, peki. Ama Reha, ikizlerle …
[Rest] Sonraki günlerde Alp’in işi daha da kolaylaşmıştı. İkizler otele giriş yaptığı andan itibaren Naz’ın önüne sürdüğü kadınların kendisine askıntı olmaları riski de ortadan kalkmıştı. İkizlerle her şey seksti. Alp’in belki de en dürüst ve rahat olduğu kızlar bu ikisiydi. Kendilerini pazarlamıyor, bedenlerini bir ödülmüş gibi sunmuyor, sahiplenmek ya da kendilerini yamamak gibi bir kaygı …
[Ajan] Alp aradığında, Aron Kohen onu hemen hatırlamıştı. Babasının tüm malları üzerine yapmaya karar verdiği o otelde hayatı değiştiğindendi belki. Vefat eden ablasının kocasını iki sene önce o otelde tuş etmiş, çocukların hakkını babaları iç etmeden onlara teslim edeceğine babasını orada ikna etmişti. Şimdi her şey kontrolünde ve yeğenleri de güvendeydi. Bütün bunlar olurken Alp …