Bu olmamış… “Bana benziyor.” “Hayır, bana benziyor.” “Babası dururken büyük dayıya benzemez Aslan.” “Ama bana benziyor Emre. Bak şu burundaki asalete… Aynı ben.” “Asil olan benim burnum. Seninki patatesi andırıyor.” “Hadi oradan, kıskançlığından çatlıyorsun. Tamamen bana çekti bu oğlan. Genler kuvvetli tabii.” Kocaman bir bardaktaki sütü bitirmeye çalışan Mira onlara pek de yüz veriyor sayılmazdı. …
Ufaklık… “Bu ne?” Üzerine fiyonk iliştirilmiş orta boy bir paketti. ‘Senin için,’ diyerek vermişti Emre. “Açmadan bilemezsin.” Kutuyu sehpaya koyup uzun uzun inceledi Mira. Paketi sallayıp içinden gelecek sesi duymaya çalıştı. “Hediye paketlerini açmadan önce onları biraz kendime alıştırmaya çalışırım ben. Acele edemeyiz, tamam mı?” Etmesindi, o hiç acele etmesindi zaten. Onun o mimikleri, heyecanı …
Bittin sen… Huzurlu mahallenin ortasına yerleşmiş parkın karşısındaki bir evde, büyük bir heyecan hüküm sürmekteydi. Ev sakinleri ne yaşamakta olduklarını hala çözememişti. Kızlarının kocası, kızlarını istemeye geliyordu. Aslan, Emre’nin istediği şeyin şokunu ancak üç günde atabildiğinden, şimdi ablasıyla eniştesini içeride oturan damatları konusunda sakinleştirmeye çalışıyordu. “Oyun mu canım bu?” Celal ne düşüneceğini bilemiyor, kızsın mı …
Sadece seni… Alper bir kahkaha attı. “Ne?” “Emre Mira ile Facebook’ta arkadaş olmuş.” Koltukta kaydı kocasının kucağına Berna. “Bakayım?” Emre’nin koyduğu son fotoğraf açıktı ekranda. Birbirlerine gülümsüyorlardı. “Ellerindeki ne? Patlamış mısır mı?” Hah! Şimdi aşerirdi dobişi. “Aa yüzük mü o parmaklarındaki?” İyice tırmandı Alper’in kucağına. “Valla yüzük. Ama gümüş bu? Şey gibi…” Yaklaştırdı Alper ekranı …
Kedi… Sürünüyorlardı hala. Bir kafede sürünüyorlardı. Otuz dört yaşında koca adam, daha elini bile tutmadığı sevgilisiyle, tanımadığı insanlarla öylece oturuyordu. İş çıkışı Mira’yı almaya gitmişti. Şehirde olduğu her gün yapıyordu bunu. Kimi zaman motosiklet, kimi zaman da taksi ile… Sonra ver elini İstanbul… Her zamanki gibi kıza dalıp gitmişken, bölük pörçük cümleler duymuştu. “…Gamze’nin arkadaşları…” …
Almanca’da… “Aslan, merhaba. Giriyorum İstanbul’a. Mira nerede?” Sırıttı Aslan. “Mira Alman misafirini Kapalı Çarşı’ya götürdü bugün.” Hay allah. Onları oralarda motosikletle hayatta bulamazdı. “Dün de Topkapı Sarayı’na götürdü… Bütün gün dolandılar valla.” Ne demeye çalışıyordu bu şimdi? “Erken döndün hayırdır, üç gün sürer demiştin?” Dayanamamıştı ki! Aklı Mira’da idi. Haftaya bir daha gidecekti nasıl olsa …
Bu senin… “Ben de hiç anlayamadım valla. Eşyalarını bile almadan gitmiş.” Çok üzülmüştü Mira. Çok hem de. Ağzına iki tane daha patates atıp devamını bekledi. “Tayinini durdurmuş, dedi annem.” Hay Allah, görüyor musun bak şimdi! Gözlerini iri iri açarak Gamze’yi dinlerken, elindeki hamburgeri ağzına tıktı. Gülümsediği belli olmasındı. “Seval ile büyük bir kavga olmuş, sonra …
İnerken motoru doğrudan yere attı Emre. Durmayı bile beklemedi. Yan yatmış siyah at, boşta dönen arka tekeriyle, korkuluklara koşmakta olan adama şans diler gibiydi. Daha, aşağı bakmadan korkudan donakaldı. Çok derindi. Bakanın başını döndürecek kadar derin. Aşağıya düşecek bir aracın içinde kimsenin sağ kalamayacağı kadar uçsuz bucaksız. Ve Mira’yı Emre’den koparacak kadar acımasız. Paniğin beynine …
Karşılıksız aşkı deneyimlemiş olan Mira, şimdi de terk edilmenin nasıl bir duygu olduğunu öğreniyordu. Çünkü Emre yaşamından çıkıp gitmişti. Dayısıyla görüşüyordu ama. Lukas ile birkaç günde bir Ankara’ya gittiklerini de ondan öğrenmişti zaten. Bazı akşamlar üçünün birlikte program yaptıklarını da biliyordu. Ama ne onlar eve geliyor ne de Mira o buluşmalara davet ediliyordu… İki hafta …
“Anlamıyorum! Sizi hiç anlayamıyorum!” diye söylendi Lukas. Sinirle pansiyonun garajında dolaşıyor, Emre’nin anlattıklarını hazmetmeye çalışıyordu. “Adam, sen Türkiye’nin ta bilmem neresinde yaşarsın. Sana ne öteki uçta yaşayan kızın ne yaptığından? Hayır, işi mi yok, gücü mü yok? Ruh hastası mı? Hem öldürmek ne demek?” Emre başını iki yana sallayıp elindeki yağ çubuğuna baktı. Gelirken motoru …