Bu kadar huzurlu bir mahallede büyümek çok güzel olmalıydı. Kocaman bir parkın etrafına dizili en çok üç katlı apartmanlar, yeşilin gökyüzüyle birleşmesine izin veriyordu. Kaldırım kenarlarına tek tük park etmiş arabanın modeli, mahalle sakinlerinin mütevazı yaşam düzeyinin göstergesiydi. Büyük marketlerin adım başı yığıldığı büyük kentlere göre, apartmanlardan birisinin altına sıkışmış mahalle bakkalı, mahallenin 1980’lerde kaldığı …
Uzun süredir tek kişilik bir yolculuk için hazırlanmamıştı Emre. Bütün eşyasını üst çantaya koyunca yan çantalar boş kalmıştı. Berna’nın haber vermesi için artık çok geç olana kadar evde oyalandıktan sonra, akşamüstü yine BMW’ye yollandı. Alışkanlıkla yine iki kişilik bir çadır, iki kişilik uyku tulumu ve mat aldı. Özenle bunları makinesine bağladı. Yan çantalar hala boştu. …
Pazartesi gününü Berna’nın istediği gibi boş bıraktı Emre. Ve salı gününü… Ve çarşamba gününü… Plaka işlemlerinin tamamlanıp makinesini teslim alabileceğini öğrendiğinde perşembe günü akşamüstü çıktı evden. Adliyeye artık gidilemeyeceğini düşündüğü saatte… Motor kıyafetlerini yanına aldı. Mağazadan ayrılınca, bir süre çevre yolunda dolaşıp yeni makinesinin tadını çıkardı. Eve döndüğünde akşam olmuştu. Berna ile kapıda karşılaştılar. Beş …
Yalnız uyanmak, en az yalnız uyumak kadar soğuktu. Bedeninin değdiği noktaların dışında yatağın her yeri sanki esiyordu. Acaba Emre uyanmış mıydı? Ne olacaktı şimdi? ‘Günaydın’ deyip güne mi başlayacaklardı? Onun düşündüğünden farklı davranması yüzünden çok bocalıyordu. Neden bu kadar değişmişti bu adam? İhaneti yüzünden mi? Ölüm korkusundan mı? Eskiden olsa, Emre’yi adı gibi bilirdi. Ne …
Evdeki tek yaşam belirtisi, kapının girişine koymuş oldukları poşetlerdi. Emre, bin bir heyecanla aldığı motosiklet kıyafetlerine olan bütün ilgisini yitirmiş gibi, öylece yere koyup bırakmıştı. Sabahki neşeli hali yerine düşünceli ve içine kapanmış bir Emre ile karşılaşmak, Alper için soğuk bir duş gibiydi. Normal davranmaya çalışsa da içi içini yiyor, bilinmeyen bir düşmanla çarpışırcasına kendisini …
İhtiyaçlar hayata damgasını iki türlü vurur. Biri insanın karakterinin yansıması olan ve hayatının tümüne yayılan ana ihtiyaçlardır. Diğeri ise yoksunlukların neden olduğu bir açlığın sonucunda belli süreliğine ortaya çıkan, ana ihtiyaçları gölgeleyen ama doyurulduğu anda da yerini yeniden onlara bırakan geçici ihtiyaçlardır. İşte Alper ve Emre, Berna’nın geçici ihtiyaçlarının kurbanı olmuşlardı. İlk tanıştıklarında Berna’nın kendisinden …
Eskilerden konuşup yaşadıkları komik olaylara yeniden gülmek rahatlatıcıydı. Yaptıkları, Alper için Emre’nin yabancılaşmasını inkâr etmek, Emre için ise yaşamını farklı bir bakışla yeniden gözden geçirmekken, sanki ikisi de buna sarılmışlardı. Birkaç saat sonra restorana iki çocuklu bir çift girdiğinde Emre durgunlaştı. Kaçmak bir yere kadardı. “Ölenler arasında çocuklar var mı?” Soru öylesine yersiz bir anda …
Üç gün. Oturma odasındaki koltukta hiç hareket etmeden geçirdiği üç gün boyunca çok şey düşünebiliyordu insan. Telefonlara, kapıya, deli gibi ismi bağırılarak camlara vurulan yumruklara cevap vermeden… Hatta bunların hiçbirisini duymadan… Çok şey düşünülebiliyordu. Dördüncü günün sabahında Emre koltuktan kalkıp banyoya gitti. Büyük bir özenle tıraş oldu. Yüzündeki köpükle birlikte ruhundaki lekelerden de arınıyordu sanki. …
Benzinliğe yaklaşana kadar hiç konuşmayan Emre’nin üzerine sabırla gitmedi Alper. İçten içe kaynıyor, neredeyse fokurdayarak taşacağından korkuyordu. Olanlara hiçbir anlam verememişti. Berna ve Emre hastaneden habersizce çıkış yaptıktan sonra sırra kadem basmışlardı ve bir gün sonra Berna’sız bir Emre yanında bambaşka bir adam olarak oturuyordu. Benzinliğin tabelasını görür görmez sinyal vererek içeri giren genç adam, …
Dünya üzerinde şu an Emre ve Berna’dan başka kimse yoktu. İkisinin gözleri hiç ayrılmadı birbirinden. Her an birbirine sokulmaya hazır olan bedenler, Berna’nın dehşet içerisinde kaskatı duruşuyla artık kavuşulmaza dönmüştü. Berna’nın yüzüne bir an için, seneler içinde iyileşmeye yüz tutmuş o kırıklık geri döndü. Sadece bir an için. Emre’yi tepetaklak etmeye yetecek kadar bir an. …