Hafta başından itibaren Gamze’nin üzerine kara bulutlar çöreklendiğinde Mira her fırsatta onun derdini anlamak için uğraşıp durdu. Kız nuh diyor, peygember demiyordu. Ama gözaltları kararmış, yüzü çökmüştü. Mira sorunun abisi ile ilgili olduğunu düşünerek aile işlerine çok da karışmak istememişti. Özellikle Tuna’yı soruyor olmamak için ismini bir kez olsun anmıyor, ama bu şekilde de Gamze’ye …
Sevmemişti Mira Tuna’yı. Gamze ne kadar açık ise Tuna da o kadar sinsiydi. Ona bakınca Mustafa gelmişti aklına. Oturdukları süre boyunca kendisini izlemişti adam. Nişanlısının sinirlenmesine aldırmamış, kardeşini düşürdüğü durumu düşünmemişti. Gözlerini Mira’ya dikmiş, yakışıklı yüzünü çirkinleştiren sevimsiz gülümsemesiyle tüylerini diken diken etmişti. Berna bile adam eve girdiği andan itibaren mahkeme suratını takınmış, kartal gözlerini …
Kilo vermiş. Saçları biraz daha uzamış sanki. Ece’ye ne de güzel bakıyor. Parmağıyla ekrandaki görüntüyü biraz daha büyüttü Emre. ‘Hüzün var gözlerinde. Bebeği düşünüyorsun, değil mi? Saklayamazsın benden ufaklık.’ Buruk bir gülümseme yerleşti dudaklarına. ‘Hoş ufak bir halin yok ya artık… Büyüdün Mira. Görebiliyorum. Harika bir genç kadın oldun. Gözlerinden belli. Bakışların değişti.’ Bakışları neden …
Dört sene sonra… Kişiliğimizin farklı uçlarını ortaya çıkaranın, yaptığımız seçimler olduğunun en çarpıcı örneği o an Mira’nın karşısındaydı. Yorgunluktan bitap düşüp koltukta uyuyakalan üç yaşındaki kızı Ece’nin üzerini örten Berna, bakışlarına hâkim olan o yumuşacık sevgiyle bambaşka bir kadına dönüşmüştü. “İki ay daha koşabilirim peşinden,” diyordu Mira’ya gülümserken. “Altıncı aydan sonra tamamen Alper devralır bu …
Bir kez daha hastaneydiler ama bu kez oradan hepsi biraz eksilmiş döneceklerdi. Bebekti gelmek istemeyen. Belki kendisindeydi sorun, belki de bu kadar sorunun içine doğmak istememişti. Geride kalanlara ne kadar büyük bir boşluk bırakacağını bilememişti belli ki. Doktor uzun uzun açıklarken, Mira buruk kırık dinlemişti onu. Operasyona gerek yoktu. Eve gidip dinlenmeliydi. Düşüğe Mira sebep …
Okulun kapısından ilk çıkanlar arasındaydı Mira. Siyah blucin, kırmızı gömlek, kırmızı converse… Saçlarını bir tokayla başının üzerinde toplamıştı. Elindeki şeffaf kalem kutusuyla yanındaki diğer öğrencilerden farkı yoktu aslında. Ama Emre’nin içindeki gri bulutlar, onu gördüğü an un ufak olup dağıldı. “Geliyor!” Fırladı yerinden Aslan. Sanırsın üniversiteye o gidecek. Mira’nın dikkati Aslan’a çekilince gülümseyip el salladı …
Mira’nın sınavda olduğu saatlerde aradı Emre Aslan’ı. Berna’nın bombayı patlatmasından tam üç hafta sonra… Selamsız, sabahsız, sadece sınavın yerini sordu. Şaşkın Aslan ancak okulun adını verebilmiş, sonra da kapanan telefona bakakalmıştı. Okul bahçesinin dışında kaldırıma oturmuşken, arabasından inip yanına gelen adamın Emre’ye benzer bir yanı kalmamıştı. Zayıflamış, gözlerinin altı kararmıştı. Daha da çok ruhu kararmıştı. …
Bir haftadır Emre’den hiç ses soluk çıkmamıştı ve Mira huzursuzluktan hiçbir yere sığamıyordu. Bu yüzden kapının zilini duyduğu an yüreği ters bir takla attı. Derin nefesler alıp yüzündeki kırmızılığın sakinleşmesini diledi. Yedi gündür hiç aksatmadan süt içmişti ve bunu ona bir an önce söylemek istiyordu. İçeride kadın sesi vardı. Demek Berna da gelmişti. Dünya üzerinde …
Ölüm daha anlaşılabilir bir şey sanki. Sevdiğin kişi ölür ve artık yoktur. Ona ait duyguların yaşamın boyunca sana yoldaş olur. Her düşündüğünde için acısa da gülümseme şansın vardır. Ölüm, sevdiğini senden alır ama anılarına sahip olma hakkını sende bırakır. O an, Alper ile birlikte karşısında oturmakta olan Berna’ya baktığında Emre, içine yerleşen duygunun ölümden çok …
Mira ile kavga etmişlerdi. İnanamıyordu. Kızın kendisini evden neredeyse kovalamasını, Aslan’ın da pis pis gülerek onları seyretmesini aklı almıyordu. Ne vardı yani? Her gün süt içmesinde diretmek en azından baba olarak hakkı değil miydi? Mira sinirle, “Bebeğe babalık yapacaksın, bana değil. O da doğurmaya karar verirsem!” diyerek kapıyı göstermişti Emre’ye resmen. Söylenerek motosikletten inip kaskı …