Karşılıksız aşkı deneyimlemiş olan Mira, şimdi de terk edilmenin nasıl bir duygu olduğunu öğreniyordu. Çünkü Emre yaşamından çıkıp gitmişti. Dayısıyla görüşüyordu ama. Lukas ile birkaç günde bir Ankara’ya gittiklerini de ondan öğrenmişti zaten. Bazı akşamlar üçünün birlikte program yaptıklarını da biliyordu. Ama ne onlar eve geliyor ne de Mira o buluşmalara davet ediliyordu… İki hafta …
“Anlamıyorum! Sizi hiç anlayamıyorum!” diye söylendi Lukas. Sinirle pansiyonun garajında dolaşıyor, Emre’nin anlattıklarını hazmetmeye çalışıyordu. “Adam, sen Türkiye’nin ta bilmem neresinde yaşarsın. Sana ne öteki uçta yaşayan kızın ne yaptığından? Hayır, işi mi yok, gücü mü yok? Ruh hastası mı? Hem öldürmek ne demek?” Emre başını iki yana sallayıp elindeki yağ çubuğuna baktı. Gelirken motoru …
“Ben çıkıyorum kızlar. Arkadaşlar bekliyor. Dağıtmayın ortalığı.” Ayakkabılarını giymekte olan dayısına ağzı açılarak bakan Mira “Arkadaşlar derken?” dediği anda pişman oldu. Tamam, adamın hareketli bir sosyal çevresi olmayabilirdi ama bunu Gamze’nin yanında açık etmenin anlamı da yoktu. “Hı, Almanya’dan arkadaşlar gelmiş de akşam bir şeyler içelim, dedik.” Bakar mısın şuna? Yüzünde iğrenç ötesi bir sırıtışla …
Bir kez daha kelebekti Mira. Bir kez daha özgürdü. Sahil yolunda hızla ilerlerken attığı çığlıklardan Emre sağır olmuştu. Olsun. Duymak istediği tek müzik buydu. Sahil kenarında derme çatma bir kafeye götürdü Emre onu. Masalardan başka, denizin kenarında kumlara da oturulabiliyordu. Motor kıyafetlerini çıkarıp sahile indiler. Sessizdi. Sadece martılar vardı. Bir de kendilerinden uzakta bir çift …
Gece uyuyamadı Mira. Aklında kendisi için en önemli insanlarla yaşadıkları vardı. Gamze ile olan arkadaşlığı zedelenecek miydi? Arkadaşı o ana kadar hiçbir şey anlamadıysa bile, kendisinin masadan kalkıp gitmiş olması ona yeterli ipucunu vermiş olmalıydı. Arada bir aile bireyi vardı. Dostlukları bu sınavı geçebilecek miydi? Ya Emre? Bugün okula gelecekti. Ona ne diyecekti? Sabah, kargalar …
Türkiye’ye geldiğinden bu yana, Emre Mira’nın tavrını çözmeye çalışırken, bir yandan da CaravE’nin ülkeye girişiyle ilgili ayrıntılarla uğraşıyordu. Dün uçakla Ankara’ya gidip gelmiş, bugün ise sınırdan geçen Lukas’ı karşılamak için Edirne’ye yollanmıştı. Akşama doğru tüm işlemler sonlanıp İstanbul yoluna çıktıkları an avuçlarını birbirlerine vurup bir kahkaha attılar. “Bu kadar uzamazdı, ama çok çabuk getir, dedin.” …
Kafeden çıkıp sokakta yürümeye başladığında kendisini kirlenmiş hissetti Mira. Kirli, evet… Çirkin sözcükler teklifsizce girmişti dünyasına. Fiziksel bir çirkinlik rahatsız etmezdi Mira’yı. Altındaki güzelliği bulmak kolaydı çünkü. Ama çirkin olan düşünce, davranış, yargılar olunca… Güzellik de ilişmezdi onların altına. Sadece yıkım, mutsuzluk ve acizlik barınırdı eteklerinde. Kendisi şanslıydı. Güzel ruhları biriktirmişti evreninde. Ailesi güzeldi. Arkadaşları …
“Efendim Emre!” Telefonu biraz sinirli açtığı doğruydu ama dünkü olay Aslan’ın içine sonradan oturmuştu. “Konuşmamız gerek. Akşam uygun musun?” “İkimiz mi?” “İkimiz Aslan.” “Teke tek diyorsun yani.” Emre’nin derin nefesleri telefondan duyuluyordu. Sırıttı adam. Onu sinirlendirmeyi seviyordu. “Tamam mı?” “Tamam Emre. Ararım.” Emre, Mira’dan önce Aslan’la kozlarını paylaşması gerektiğini biliyordu. Bunu da bu akşam yapacaktı. …
Ufaklık mı? Ufaklık mı! Yanından sanki dünyayı ters yüz etmemişçesine geçip içeri giden adamın ardından bakakaldı Mira. Dünya ise kendi ekseninde dönmeye çoktan başlamıştı. Berna sıcak bir hoş geldin diyerek karşıladı Emre’yi, Ece utanıp babasına saklanarak… Aslan tokalaşır gibi elini uzattı, dibine kadar yaklaşıp kulağına eğildi. “Ne dedin lan yine kıza?” Emre gülümsedi. “Hoş buldum …
Berna sabah Alper’le telefonda konuştuğundan beri hop oturup hop kalkıyordu. Pazar rehaveti içerisindeki Aslan ve Mira için fazla enerjikti. “Şu saçlarını açsa mıydın?” Kendisine garip garip bakan kızdan gözlerini kaçırıp, bukleleri düzeltti. “Ece açık saçı seviyor. Bir aç, bak nasıl çığlık atacak.” Mira tokayı çıkardı, saçlar omuzlarına düştü. Ece çığlık falan atmadı. Hatta konu ile …