Yiğit’in babası Ahmet Ünsal içinde hiç yitirmediği umuduyla odanın kapısına geldiğinde, içeride göreceği manzarayı çoktan biliyordu. Oğlu yatakta, gelini de hemen yanı başında olacaktı. Bir an, kızın kendisine ait bir hayatı olup olmadığını merak etti. Sanki tüm yaşamını kocasına adamış, onsuz tanımlanmayı reddetmiş gibi gelirdi Ahmet’e. Hem de en başından beri. İçeri girmeden kapı önünde …
Dışarıda çılgın bir tempoda akıp giden hayatın, odanın içine girdiği anda kendisiyle dalga geçercesine durması artık tanıdıktı. En az antiseptik kokusu ya da Yiğit’in kalp atışlarının monitörden duyulan rutin sesi kadar tanıdık… “Günaydın aşkım.” Yanıt beklediği yoktu. Ama Selen, o seste minicik bir değişiklik olmasını umacak kadar âşık bir kadındı. Elindeki torbaları yere bırakıp hastane …
Bu olmamış… “Bana benziyor.” “Hayır, bana benziyor.” “Babası dururken büyük dayıya benzemez Aslan.” “Ama bana benziyor Emre. Bak şu burundaki asalete… Aynı ben.” “Asil olan benim burnum. Seninki patatesi andırıyor.” “Hadi oradan, kıskançlığından çatlıyorsun. Tamamen bana çekti bu oğlan. Genler kuvvetli tabii.” Kocaman bir bardaktaki sütü bitirmeye çalışan Mira onlara pek de yüz veriyor sayılmazdı. …
Ufaklık… “Bu ne?” Üzerine fiyonk iliştirilmiş orta boy bir paketti. ‘Senin için,’ diyerek vermişti Emre. “Açmadan bilemezsin.” Kutuyu sehpaya koyup uzun uzun inceledi Mira. Paketi sallayıp içinden gelecek sesi duymaya çalıştı. “Hediye paketlerini açmadan önce onları biraz kendime alıştırmaya çalışırım ben. Acele edemeyiz, tamam mı?” Etmesindi, o hiç acele etmesindi zaten. Onun o mimikleri, heyecanı …
Bittin sen… Huzurlu mahallenin ortasına yerleşmiş parkın karşısındaki bir evde, büyük bir heyecan hüküm sürmekteydi. Ev sakinleri ne yaşamakta olduklarını hala çözememişti. Kızlarının kocası, kızlarını istemeye geliyordu. Aslan, Emre’nin istediği şeyin şokunu ancak üç günde atabildiğinden, şimdi ablasıyla eniştesini içeride oturan damatları konusunda sakinleştirmeye çalışıyordu. “Oyun mu canım bu?” Celal ne düşüneceğini bilemiyor, kızsın mı …
Sadece seni… Alper bir kahkaha attı. “Ne?” “Emre Mira ile Facebook’ta arkadaş olmuş.” Koltukta kaydı kocasının kucağına Berna. “Bakayım?” Emre’nin koyduğu son fotoğraf açıktı ekranda. Birbirlerine gülümsüyorlardı. “Ellerindeki ne? Patlamış mısır mı?” Hah! Şimdi aşerirdi dobişi. “Aa yüzük mü o parmaklarındaki?” İyice tırmandı Alper’in kucağına. “Valla yüzük. Ama gümüş bu? Şey gibi…” Yaklaştırdı Alper ekranı …
Kedi… Sürünüyorlardı hala. Bir kafede sürünüyorlardı. Otuz dört yaşında koca adam, daha elini bile tutmadığı sevgilisiyle, tanımadığı insanlarla öylece oturuyordu. İş çıkışı Mira’yı almaya gitmişti. Şehirde olduğu her gün yapıyordu bunu. Kimi zaman motosiklet, kimi zaman da taksi ile… Sonra ver elini İstanbul… Her zamanki gibi kıza dalıp gitmişken, bölük pörçük cümleler duymuştu. “…Gamze’nin arkadaşları…” …
Almanca’da… “Aslan, merhaba. Giriyorum İstanbul’a. Mira nerede?” Sırıttı Aslan. “Mira Alman misafirini Kapalı Çarşı’ya götürdü bugün.” Hay allah. Onları oralarda motosikletle hayatta bulamazdı. “Dün de Topkapı Sarayı’na götürdü… Bütün gün dolandılar valla.” Ne demeye çalışıyordu bu şimdi? “Erken döndün hayırdır, üç gün sürer demiştin?” Dayanamamıştı ki! Aklı Mira’da idi. Haftaya bir daha gidecekti nasıl olsa …
Bu senin… “Ben de hiç anlayamadım valla. Eşyalarını bile almadan gitmiş.” Çok üzülmüştü Mira. Çok hem de. Ağzına iki tane daha patates atıp devamını bekledi. “Tayinini durdurmuş, dedi annem.” Hay Allah, görüyor musun bak şimdi! Gözlerini iri iri açarak Gamze’yi dinlerken, elindeki hamburgeri ağzına tıktı. Gülümsediği belli olmasındı. “Seval ile büyük bir kavga olmuş, sonra …
İnerken motoru doğrudan yere attı Emre. Durmayı bile beklemedi. Yan yatmış siyah at, boşta dönen arka tekeriyle, korkuluklara koşmakta olan adama şans diler gibiydi. Daha, aşağı bakmadan korkudan donakaldı. Çok derindi. Bakanın başını döndürecek kadar derin. Aşağıya düşecek bir aracın içinde kimsenin sağ kalamayacağı kadar uçsuz bucaksız. Ve Mira’yı Emre’den koparacak kadar acımasız. Paniğin beynine …