İki sene sonra… Hafta sonlarının vazgeçilmezi olan mangal partisi tüm hızıyla sürüyordu. Bahçeye yerleştirilmiş iki büyük mangalın birinde etler, diğerinde domates, biber, mantar ve soğanlar yerini almıştı. İçeriden gelen hafif bir müzik yan bahçeden gelen çocuk seslerini bastırıyordu. Bahçenin kenarına yerleştirilmiş şezlonglarda oturan Ayten ve Hasan, ellerinde gazetelerle günün keyfini çıkarıyorlardı. Hasan tamamen iyileşmiş, kalp …
Ayten kurabiyelerinden bir tane daha yemesi için salonunda oturan genç kadına ısrar ederken, onun her detayını inceliyordu. Bir süre önce kapı çalmış, bu küçük hanım oldukça gergin bir şekilde meydan okuyarak oğluyla görüşmek istediğini söylemişti. Henüz eve gelmeyen oğlunun geç kalmamasına dualar ederek biraz sonra evde olacağı yalanını kıvırıp kızı içeri almıştı. Sinan’ı aramak için …
Her şey yoluna girivermişti işte. Sinan hayatından çekilmişti ve Elif devam etmeye hazırdı. Hayatında birkaç gündür bir ıssızlık hüküm sürüyordu ama bu sadece Sinan’ın yokluğundan kaynaklanmıyordu. Ceren ve Zeynep’le de görüşemez olmuştu. Ya ayrı ayrı ya birlikte bir anda ortadan kayboluveriyorlardı. Elif de tek başına bara ya da başka bir yere gitmek istemiyordu. Akşamları evi …
Kaybetmişti. Aslında ikisi de kaybetmişti. Sinan evde çalışma masasına oturmuş elinde ağzına kadar doldurmuş olduğu viski bardağıyla içindeki boşluğu doldurmaya çalışıyordu. Acı dinecek gibi değildi. ‘Onu o kadar sevip mutlu etmişim ki, artık kimseyle olmak istemiyor,’ diye düşündü alayla. ‘Benimle bile.’ Elif var olmayan bir adamın yasını tutmayı seçiyordu. Onu putlaştırıp hayatı boyunca içinde taşıyacaktı. …
Ne yapmıştı? Yine ne yanlış yapmıştı? Onu bu kadar öfkeye boğacak ne olmuştu? Sadece yaseminleri görünce onlarla kapıda kendisini bekleyen bir adam gelmişti gözünün önüne, o kadar. Sinan’ı hiç böyle görmemişti. Zeynep’le sorunu olduğunda, barda üzerine yürüdüğünde, evine ilk geldiğinde, son geldiğinde bile sadece kızgın ya da delirmiş bir adamdı. Şu andaysa zıvanadan çıkmış, gözü …
Ertesi gün işe geldikten beş dakika sonra Elif’in telefonu çaldı. Bilmediği bir numaraydı, o yüzden açıp açmamakta tereddüt etti. Susmayınca merakına yenildi. “Efendim?” “Bu benim numaram. Kaydet.” Oh Tanrım! Küçük bir aletin içinden kulağına ulaşan bir sesin dünyayı bu kadar sarsması normal olabilir miydi? “Nereden buldun benim numaramı sen?” Azarlamak istemişti aslında ama sesi o …
İşten çıkış saatine doğru Elif, ekibin bara gitme teklifini reddedip Ceren’e sinema programı önermeyi planlarken, kapıdan içeri giren Sinan’ı gördüğünde, nereye kaçacağını bilemeyerek oturduğu sandalyeye çakıldı. Adam herkese selam vererek Elif’in masasına kadar yürüyüp, sanki her gün yaptığı şeymiş gibi üzerine oturdu. “Çıkmaya hazır mısın?” Elif dehşet içerisinde kalmış, yardım ararcasına çevresine bakıyordu. Odadaki herkesin …
Sabah Doğan ofise girdiğinde Sinan çoktan gelmişti. “Oh, ülkemin toprağını öpmek istiyorum. Hatta bugün bütün gün ofisin tabanını öpmek istiyorum.” Kahkaha, epeydir duyulmuyordu bu odada. Nuray Hanım patronlarına çay ve sandviçlerini getirdiğinde duyduğu seslerle mutlu oldu. İki adam neşeli bir yüzle güne başlamıştı. Sinan Bey’in yüzü de gülüyor gibiydi. Aman aman, o gülsün de her …
Doğan sonunda Ankara’ya dönebildiğine inanamıyordu. Hiçbir şey beklendiği gibi gitmemiş, sanki tüm aksilikler tesbihe dizilmiş gibi ardı ardına karşılarına çıkmıştı. Bir de Sinan’ın geçirdiği kaza orada genç adamın dikkatini dağıtmış, onun için kaygılanmaktan acele ettiği için işler iyice aksamıştı. Ankara’ya ayak bastığı an, neredeyse toprağı öpecek haldeydi. Sinan’ın cep telefonu erişilmez olunca evi aramış, annesinden …
Restorandan dışarı kendisini zor atan Elif, bir an önce oradan uzaklaşabilmek için kapının önünde sıraya dizilmiş taksilerden birine yöneldi. Ama cebindeki bütün parayı masaya fırlatarak ona yetişen Sinan’ın sıkıca kavradığı kolunu kurtarması mümkün olmadı. Genç adam, onu çırpınmasına aldırmadan arabasına doğru sürükledi. “Bırak beni, ne yapıyorsun, taksiyle döneceğim!” “Kapa çeneni!” Sinan’ın öfkeyle kasılmış yüzü Elif’e …